Tweede week in Finland

Een nieuwe week is aangebroken. De eerste week kwam er zoveel op mij af. Een nieuwe omgeving, een onbekende reisgenoot, een nieuw stage adres, het voor mijzelf zorgen en nieuwe mensen leren kennen. Ik voelde me dus erg moe na al die nieuwe indrukken. Er staat ook nog zoveel leuks en nieuws op ons te wachten. Tuula heeft voor Kelly en mij geregeld dat we een dag school mogen volgen voor de opleiding tot verpleegkundige hier. Ook mogen we een dag meelopen in het ziekenhuis en de thuiszorg om ook daar wat van mee te krijgen. Erg leuk en ik heb er ook heel veel zin in.
Tijdens de stagedag gingen Kelly en ik weer een wandeling maken met twee ouderen. Ze hadden het weer zo naar hun zin, zingend vermaakte de twee zich enorm. Ze gingen maar harder en harder zingen zodat iedereen onderweg naar ons keek. Het was ontzettend grappig en leuk om te zien.
Na onze stagedag maandag heeft Virve ons meegenomen voor een wandeling met Nordic Walking sticks. Zelf loopt zij daar veel kilometers mee en het leek ons leuk om dat ook eens te proberen. We liepen een hele mooie route door de bossen en langs de meren. Als twee jonge meiden werden we vaak lachend aangekeken omdat we met de stokken liepen. Hier zijn de stokken vaak bedoelt voor ouderen mensen die moeilijk kunnen lopen. Zo werden we ook door een dronken man op straat uitgemaakt voor lopers met dementiestokken. Dit vertaalde Virve achteraf voor ons. Maar het was wel een leuke ervaring.
We eindigde onze route bij de haven waar we onszelf trakteerde op een ijsje. De keuze aan softijs was vrij groot, maar voor mij is de keuze altijd snel gemaakt. Chocolade ijs en ik ben gelukkig. Twee bolletjes leek me voldoende, totdat ik zag dat de bolletjes zo groot waren als tennisballen.. Achja we hadden het verdiend.
Dinsdag hadden we onze eerste avonddienst. Deze avonddienst is van 1 uur tot 9 uur ‘s avonds. Omdat de persoonlijke verzorging bijna allemaal al in de ochtenddienst had plaatsgevonden was het een rustige dienst. Kelly en ik begonnen aan een spelletje kaarten. Een licht dementerende man deed gezellig mee. In eerste instantie begreep hij totaal niet wat de bedoeling was van een potje vergemakkelijkt pesten. Met onze aanwijzingen en overdreven complimenteren bij een goede zet hebben we een oudere licht dementerende een potje leren pesten. Ontzettend leuk om te zien hoe je, ondanks je taalgebrek, iemand met geestelijke achteruitgang een potje kaarten kan aanleren. Het werd zelfs zo mooi dat deze zelfde meneer zich zo zelfverzekerd voelde en ook nog eens een paar keer vals ging spelen. En lachen dat hij deed toen Kelly weer wat kaarten moest kopen.
Even later werden wij, de ouderen en de collega’s flink aan het schrikken gezet toen het brandalarm afging. Een bel zo hard als een oude schoolbel ging af voor 30 minuten aan een stuk door. Niemand wist hoe die uitgezet moest worden. Een paar ouderen raakte wat van streek en we moesten hard praten om boven het harde geluid uit te komen. Er bleek in de keuken te veel stoom vrijgekomen te zijn waardoor het alarm af ging, geen paniek en rustig afwachten tot de herrie voorbij was.
woensdag hadden we onverwacht een dag vrij gekregen. We waren van plan om met de verwachte 25 graden naar het meer te gaan en een childagje ervan te maken. Spullen gepakt, eten meegenomen en op naar het meer. Welke kant was het ook alweer, daar begon de eerste twijfel. Voor we het wisten waren we verdwaald. Gewoon langs het meer lopen dachten we, dan komen we er vanzelf wel.. niet dus! We liepen maar weer terug want deze omgeving kwam ons niet bekent voor, we sloegen een andere weg in en eindelijk kwamen we weer op de route. In plaats van 1 uur te hebben gelopen kwamen we na 2 uur eindelijk aan bij het meer. Na de vele ganzen en ganzenpoep ontweken te hebben konden we eindelijk liggen. Ik was snel vertrokken. We hadden die dag met de terugreis meegerekend 13 km gelopen.
In de avond hadden we afscheid genomen van onze buurman de Zuid-Afrikaanse Zarck, die de volgende dag vertrok naar China voor de wereldkampioenschappen.
Donderdag, de laatste stagedag stond ik voor de uitdaging om een dementerende vrouw te wassen die erg bezig was met haar foto’s. Ze was in haar eigen wereld, druk met haar foto’s. Natuurlijk wilde ze niet wassen, de foto’s waren veel belangrijker! En wie was ik, om haar daarbij te helpen. Ik moest het anders aanpakken… ‘I have an idea, lets make you a princes’ Ik kreeg haar aandacht en ze begon te lachen. Door haar kleding en frutseltjes tevoorschijn te halen en te vertellen dat ik een prinses van haar ging maken wilde ze toch wel graag wassen en omkleden. Ik was blij dat het gelukt was 

Vrijdag was aangebroken. Ons plan voor het weekend was om naar Repovesie te gaan, dit een is een natuur park in Kouvoula, een half uur met de trein. We hadden de hele weg er naartoe uitgestippeld bij een toeristeninformatiepunt, op vrijdag de trein tickets heen en terug gekocht en we waren klaar om te gaan. Op zaterdag vroeg ons bed uit, goede schoenen aangetrokken en fototoestellen gepakt. We konden gaan. Eenmaal aangekomen in kouvoula moesten we de bus pakken. De hele weg was goed uitgestippeld dachten we. Het toeristeninformatiepunt was alleen niet op de hoogte dat er geen bussen meer reden naar het park toe. We baalden enorm, we hadden een leuke dag gepland, trein tickets gekocht voor heen en terug en nu reed de bus niet. Meerdere vriendelijke Finnen hadden ons zo goed mogelijk geholpen uit te zoeken waarom de bussen niet reden. Maar helaas.. een taxi was ook al niet te doen, dit zou ons 50 tot 100 euro kosten. Wij gingen Tuula maar weer eens bellen met de vraag wat we moesten doen. We hadden namelijk de tickets voor 16:30 uur terug. Er zat niets anders op dan proberen de tickets te vervroegen, wat tot onze verbazing gelukkig lukte, en maar een leuke dag ervan te maken in Kouvoula. Uiteindelijk hebben we wat winkeltjes bezocht en hebben we oude Russische gebouwen bezocht die door het Russische leger zijn gebouwd in de jaren 70 ongeveer. Het was interessant om te zien, we wisten niet wat het verhaal was achter de oude gebouwen. Met onze fantasie hebben we een eigen verhaal ervan weten te maken en probeerde we in de dichtgetimmerde huizen te kijken. Het zag er verlaten uit en sommige plekken leken op instorten te staan. We waren erg benieuwd waar die Russische gebouwen voor diende.
Het was inmiddels tijd voor de terugreis. We gingen de trein weer in en hadden nogmaals nagevraagd of we in de goede trein zaten aan een meneer. Deze meneer vroeg ons bij hem te komen zitten om hem gezelschap te houden. Hij was op de terugreis van zijn uitzending in het leger. Na wat gepraat over zijn werk kon hij van alles vertellen over die Russische gebouwen die we in de middag hadden bezocht. Het kwam er op neer dat de Russen een aantal militaire basissen in Finland hadden, deze werden als hun stukje grond gezien en hadden hun eigen infrastructuur. De gebouwen die we bezocht hadden waren oude militaire gebouwen en een oud ziekenhuis. Toevallig dat we deze vriendelijke man tegen kwamen. Hij had zelf de afgelopen dagen niet geslapen, was in slaap gevallen in de trein en was een paar haltes te ver. Hij was blij dat hij zijn familie weer zou zien.
Zaterdag avond zijn we weer een avond op stap gegaan. We hebben leuke, vriendelijke Finnen ontmoet en zijn zondag met zijn vieren naar het meer gegaan. Op een groot grasveld aan het meer was live muziek en het was druk bezocht. Uiteindelijk zijn we een hapje gaan eten en hebben we de avond afgesloten met een ijsje aan de haven, daar hebben we de zon onder zien gaan.